„Skrawki błękitu” – Lois Lowry

Niczego nie ukrywając, przed rozpoczęciem czytania oczekiwałam od tej książce bardzo dużo. Przeczytawszy „Dawcę”, pierwszy tom serii,  szczerze ją pokochałam, bo to świetnie wykreowany, z dbałością o każdy szczegół świat, ze wspaniałą postacią Dawcy i w końcu, świetną postacią Jonasza - głównego bohatera. Początkowo zdziwiłam się istnieniem kolejnego tomu, gdyż wydawało mi się, że zakończenie „Dawcy” nie dawało szans na kontynuację, więc tym bardziej się ucieszyłam. Tytuł tylko wzmógł mój apetyt. „Skrawki błękitu” - jak to pięknie brzmi, na pewno odwołuje się do kolorów, a raczej ich braku w pierwszej części. Zapobiegliwie nie czytałam opisu, chcąc uniknąć jakiegokolwiek spojlera.

Otwieram w końcu upragnioną książkę, czytam pierwszą stronę, rozdział i… szok. Okazuje się, że nie czytam wcale powieści o upragnionym, ukochanym Jonasie, tylko o jakiejś dziewczynie. Przez pierwszą połowę tomu miałam nadzieję, że za chwilę Dawca wyskoczy zza drzewa, ale niestety nic takiego nie nastąpiło.

Pomijając już moje wyobrażenia, w „Skrawkach błękitu” poznajemy historię Kiry, dziewczyny z chorą nogą i wielkim talentem do szycia; właściwie nie tyle co wielkim, ale magicznym. Bohaterka umie przenieść w tkaninę myśli i uczucia. Po raz pierwszy udaje się jej to zrobić w chwili śmierci matki. Właśnie to wydarzenie rozpoczyna powieść.

W książce mamy do czynienia z brutalnym światem rządzącym się prawem silniejszego, w którym biedna, mała, niepełnosprawna sierota, jaką jest główna bohaterka, powinna zginąć; z miejscem pełnym bestii czyhających na każdym kroku i zobojętnionym na uczucia ludzi rządzących wioską, w której rozgrywa się akcja.  W tym uniwersum nic nie jest pewne i oczywiste, począwszy na wspomnianych bestiach, a skończywszy na roli mistycznego śpiewaka.

Główna bohaterka cudem uratowała się przed śmiercią z rąk osób uważających ją za niezdolną do wykonywania jakichkolwiek prac, więc tym samym zbyteczną. Trafia do miejsca, gdzie wykorzystuje swój talent do naprawienia szaty Śpiewaka;  można powiedzieć, że  jest to jeden z najbardziej świętych przedmiotów w jej wiosce. Poznaje tam Rzeźbiarza w podobnym wieku i z podobnymi problemami, jego zadaniem jest naprawa mistycznej laski Śpiewaka. Razem wpadają na trop mrocznego sekretu, który prowadzi ich w sieć spisków i knowań. Muszą odkryć prawdziwe zamiary ludzi, którzy ich ocalili. Chcą rozwikłać zagadkę za wszelką cenę.

„Skrawki błękitu” nie nawiązują do „Dawcy” i nie są kontynuacją tamtej historii, ale świat przedstawiony jest wykreowany równie dobrze. Owszem, opiera się na zupełnie innych podstawach, ale i tak jest świetny w porównaniu do podobnych tematycznie książek młodzieżowych. Mimo pobieżnych napomknięć o tysiącletniej historii wioski, miałam wrażenie, że akcja dzieje się w głębokim średniowieczu, brak prądu czy kanalizacji tylko potęgował to wrażenie; mistycyzm postaci Śpiewaka, człowieka, który wyśpiewywał historię świata, mimo treści samego śpiewu też budował atmosferę wieków średnich.

Przyznaję, że mimo mojego sceptycyzmu „Skrawki błękitu” nie były złe. Owszem, między pierwszą a drugą częścią książki jest duża różnica jakości, ale w porównaniu z innymi tego typu młodzieżówkami jest dobrze. Polecam więc przeczytanie najpierw „Skrawek błękitu”, a dopiero potem „Dawcy”.

Dana

Lois Lowry, Skrawki błękitu, Wydawnictwo Galeria Książek, 2014, stron: 289