"Szaleństwo" - Susan Vaught

Szpital psychiatryczny imienia Lincolna w Never nie jest zwykłym budynkiem. Od początku swego istnienia przyciągał dziwne zjawiska i ludzi o niewytłumaczalnych zjawiskach. Ściany przesiąkły krzykiem szaleńców uznanych przez innych za niepoczytalnych. Czy wszyscy pacjenci byli szaleni? Odpowiedź jest prosta – nie. Niektórzy po prostu widzieli i umieli więcej niż inni. Wszystko dzięki magicznym przodkom. Teren szpitala nasiąkł ich krwią. Anomalie w jego pobliżu pomagały wielu nieczystym istotom przedostać się do świata życia. Miasteczka przed nadciągającym złem przez dziesięciolecia strzegła lokalna wiedźma, ale po wyrwaniu z łap śmierci swojego wnuka zaczęła słabnąć. Jedyną nadzieją na bezpieczeństwo Never jest nastoletnia Forest, która nie ma pojęcia o swoim dziedzictwie.  Wraz początkiem akcji książki dziewczyna rozpoczyna pracę w szpitalu, gdzie jest świadkiem niewytłumaczalnych zjawisk, których normalni śmiertelnicy nie mogliby dostrzec. Wiedziona ciekawości zdobywa coraz więcej informacji o zjawiskach paranormalnych w Never i spotyka ludzi podobnych do niej.

Akcja „Szaleństwa” rozpoczyna się bez wprowadzenia i jak dla mnie ma za szybkie tempo. W jednej chwili czytałam o czesaniu chorej umysłowo staruszki, a w następnej o pojawieniu się „Księcia Ciemności” ze sforą dzikich psów i krwiożerczych gęsi. Nie mogłam zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. To szaleńcze tempo stopniowo zwalniało. Na początku było czystym szaleństwem niedającym się w jakikolwiek sposób ogarnąć, na końcu wlokło się jak mucha w smole, czyli tempo zwalniało zamiast przyspieszać.

Książka jest podzielona na cztery części, każda z narracją innej osoby. Pierwsza jest poświęcona Forest i wprowadza w skomplikowany świat pełen niewyjaśnionych zjawisk. W każdej kolejnej części bohaterowie mierzą się z mrocznymi antagonistami, którzy nie powinni przebywać w świecie rzeczywistym. Nie podobał mi się ten zabieg stworzenia czterech narratorów pierwszoosobowych, bo zburzyło to spójność książki. Takie rozbijanie narracji między bohaterów sprawdza się lepiej przy powieściach z akcją rozgrywającą się w wielu miejscach, a nie tylko w jednym.

Mała atrakcyjność narracji była spowodowana również słabym wykreowaniem bohaterów. Nie czułam się związana z żadnym, byli dla mnie po prostu kolejnymi nastoletnimi postaciami książkowymi z nadprzyrodzonymi zdolnościami.

Forma luźnie połączonych epizodów też nie przypadła mi do gustu. Jedynym spójnikiem była grupa nadprzyrodzeni zdolnych nastolatków i szpital imienia Lincolna. Książka stałaby się lepsza, gdyby autorka skupiła się na rozbudowaniu jednej opowieści i odrzuciła pozostałe trzy.  Niestety, sprawdza się tu stare powiedzenie, że co za dużo to niezdrowo.

Najlepszą częścią „Szaleństwa” był świat przedstawiony. Tajemniczy szpital psychiatryczny z mistyczną dzwonnicą przyciąga uwagę i pozwala na chwilę zapomnieć o wszelkich innych niedociągnięciach.  Stwory z legend pogłębiają stworzony przez szpital mroczny charakter powieści. Wszystkie widma, duchy i upiory są w niego idealnie wpasowane. Temat nie jest odkrywczy, ale ciekawy. Niestety w przypadku książek dobry pomysł to tylko cząstka dobrej książki, ważniejszy jest styl pisania, bohaterowie czy tempo akcji. 

„Szaleństwo” jest jedną z wielu lektur, które nie wzbudzają większych emocji - są po prostu kolejnymi książkami w swojej kategorii. Powieść miała potencjał - kreacja świata i pomysł były świetne, niestety w pozostałych polach książka nie sprostała moim oczekiwaniom.  Ta powieść jest dla mnie po prostu kolejną z setki podobnych, o których szybko zapomnę.

Dana

Za możliwość przeczytania książki dziękujemy Wydawnictwu YA!

Susan Vaught, Szaleństwo, Wydawnictwo YA!, 2016, stron: 368